මගේ පැරණි කවි පහක්

දොඩමළු ආත්මය

ජීවිතයේ සිහින රැඳුනු එක්මත් එක මුල් පිටුවක
මතකයේ රේඛා දිවගිය දිවියේ රතුඉර කෙළවර
පටුනෙන් ගිලිහී විසි වූ අවසර නැති පිටු අයිනක
කුරුටු අකුරු පෙළක තැබුනු අහඹු විරාමෙක සලකුණ

ඇසිල්ලකින් පොදි බැඳ සිටි මතක වස්ත්‍ර ගිලිහෙද්දී
සO සාරේ පිය සටහන දූලි ගොඩක යටවෙද්දී
ඉර හඳ අඳුරත් එළියත් ගෙන කාලය දුර යද්දී
සීතල අඳුරම පමණක් මගෙ තනියට නවතිද්දී

දිනකරයේ රැස් සිපගත් මුකුලිත මල් පෙති නැටුමක
පෙති ගිලිහෙන ලෝ දහමක වගතුග හෙළි වූ මොහොතක
අත්වැල් බැඳ ගිය සිහිනෙක ඇස් ඇහැරුනු ඝන අඳුරක
සෙවනැලිවත් ඉතිරිව නැති මිනිසුන් සමඟිනි අද මම


හීන හතෙන් එහා ඉමට

පිලේ ඉඳන් බිO කරුවල වැටෙනා යාමෙට
හරිබරි වී වාඩි වුනේ හීන මවන්නට
අත්තම්මගෙ සුරOඟනා කතා අහන්නට
තුරුලු උනා මට මතකයි පුO ච් දවස්වල

සිහින පිරුණු සුරOඟනා කතා වලින් පැන
කුමරියකගෙ අත පතන්න දුෂ්කර ගමනක
රාජ කුමාරයො බොහොමයි සුදු අසු පිට එන
සතුටු උනා ඒ තුළ පැළපදියම් වී හිඳ

තණ අග රැඳි පිනි බිඳුවක් විය මුලු දිවියම
මිටමොලවා ගත් සිහිනය වියැකුණි හිස් කුස
හීන හතෙන් එතෙර වෙද්දි හිරු නැති ලොවකට
විලාසිනී කඳුල පමණි උරුමය දෙනෙතට


සුවිසැරි රාත්‍රිය

සහසකරව බබළවමින් වඩින සඳ
එන මග බලා සිටි රැය නම් රුවැති ලඳ
දෙදෙනා එක්ව සමරන මේ පළමු රැය
කළ එළි කිරීමට තරු නෙතු පිය සලත

සඳ ඒළියෙන් මුකුලිත ඇය උවන පුරා
සුසිනිදු නීල සළු සඳ එළියෙන්ම සරා
බඳේ වෙලී දැවටෙන සෙනෙහස උතුරා
පිනි කැට පළස මත වැතිරෙයි සුසුම් නුරා

දසත පුරා මද සුළඟින් සුවඳ ඇතී
විසුළ සඳ කිරණ කඩුපුල් සුමුදු පෙතී
ඔඳ වැඩි දනන් සේ ගඟ දිය ගලා යතී
හිමි හා අඹුන් තාලෙට පය තබා යතී


THE SUICIDE

රාස්සිගේ අවුව වැටී
දිය රැළි තව බැබලූවා
රුදුරු යකින්නියක ලෙසේ
අඳුරද මා ගිල ගත්තා

මා ගත ගොදුරට ඉල්ලන
වෘක පිරිස විය දියකඳ
බලන බැල්ම ගින්නක් නම්
මා වත අළු වනු නියතය

සසරම කළකිරුනා වුව
මොවුනට බිලි වන්නෙ කෙලෙස
ජීවිතේම,නොකල වරදකට
දඬුවම් ලැබීමක්ද ??


විප්‍රයෝගය

මා අතැර
සියොලඟ මා නිසල
මේ භව කතරෙන් එතෙරට
ඈත නිස්Oසල අරනක
මතකය පමණක් හදවත දිගහැර
ඈතට ඈතට දුර යන අරුමය

අඳුරට ලොබ බැඳ
දුර යන කාලය
ඔබ මා අපගේ සියලුම මතකය
නොසලකමින් තව තව දුර යන කල

ඇරෙන වැසෙන මා නෙතුපිය අද්දර
නොමද සැලෙන මා හදවත අභියස
සිටින්නේ නුඹයි දකින්නේ නුඹයි

වරින් වර නැගෙන
එසවෙන නැOවෙන
දැවෙමින් සැලෙමින්
හදවත පාරන
වියොවක මතකය
ඒ නුඹ පමණය.

MIDNIGHT