පබැඳුම

අයාලේ ගිය එය

දැවෙමින් වැටෙන උල්කාවක් වීය එය
වැටුනොත් වෙන විනාශය නොදැනුනි එයට
එය එන පෙරමගට පොළවක් නොවී නුඹ
හරස් වුනේ ජල කඳක්ම වී එයට
නුඹ... අනන්තවූත්, සේනේහවූත්, ලබැඳියාවයි




සිහිනයක්ම විය ඔබ මට බොඳවුනු

ටිකෙන් ටිකට මළ ඉර බැස ගෙන යනවා
මද සුළඟක් ගස් අග පිසගෙන එනවා
කෑගසමින් රැහැයි රැලක් පියඹනවා
උන්ගෙ නදට මා හදවත ගැස්සෙනවා

අප දෙදෙනා හමු වූ නිල් දොළ නිසලයි
ඔයට උඩින් ඇති ඒදන්ඩත් පාලුයි
නිහඬ බවින් මිරිකුණු මිනිසුන් අතරින්
ඔබට ලඟින් මාගේ පියවර ගත්තේ

පාරේ බොරළු හඬ මතකය වියකන්නේ
කෙමෙන් කෙමෙන් සොහොන් බිමට ලංවන්නේ
අවාසනාවන්තයි මා නෙත මෙලෙසේ
දැකුමට මා හැර ගිය ඔබ අකාලයේ








නිවන

නිස්සාර දිවියේ
සිත්සාර සැපත




කිලිටි සිත

සුවිසල් බෝ ගසක්
මැදි කොට තැණුනූ
සුදු වැලි ඇතිරූ මලුව වැනි



ජීවිතය


එගොඩ වෙන්න පහුර මතට නැගුණාම
රැලි පිට රැලි ඇවිත් පහුරේ හැපුනාම
අනන්ත වූ මහා දිය කඳ දුටුවාම
දෑතට හබල බර වැඩි දැයි සිතුණි මට